هر چه میخواهد دل تنگت بگو...

[*ساره*]

هر چه میخواهد دل تنگت بگو...

[azi1]

اخرین باری که اونقدر خندیدین تا دلتون درد گرفته رو یادتونه؟

آره يادمه.ديروز بود.راستش خنديدن و شاد بودن را بايد از بچه ها ياد بگيريم.اونها ميخندند و براي اون دنبال دليل نميگردند.هر چيزي لبخند رو به لبهاشون مياره.
براي شاد بودن ،دنبال بهانه نباشيد.براي همه شما دوستان خوبم آرزوي دلي شاد و لبي خندون ميكنم.

[*ساره*]

پس باید خانوادگی دست بکار بشیم خخخخخخخخ




- - - Updated - - -

دلمون تنگه گفتم شاد شیم

[کانی]

اگه دلت گرفته؛ اگر فکر می کنی هیچی آرومت نمی کنه؛ اگه از همه کس و همه چی خسته شدی؛ اگه بی حوصله شدی؛ اگه از ته دل ناراحتی؛ اگه مدام اتفاقای بد می افته؛ اگه هیچ کس درکت نمی کنه؛ اگه... اگه... اگه...

بدون فقط یه کار باید بکنی... نگاهتو عوض کنی!

خدا خیلی دوستت داره که وقتی درس نمی خونی نمره ت بد می شه. اگه نمره ت خوب می شد تو دیگه درس نمی خوندی و اتفاقای بدتری برات می افتاد.

خدا خیلی دوستت داره که وقتی اشتباهی می کنی مامان دعوات می کنه... اگه دعوات نمی کرد تو مدام اشتباه می کردی و زندگیت نابود می شد.

خدا خیلی دوستت داره که همه بهت گیر می دن. این نشون می ده که برای خیلی ها مهمی و دوست ندارن از دست بری...

خدا خیلی دوستت داره که امروز ماشین خراب بود و تو دیرتر به کلاست رسیدی. چون شاید تصادف می کردی و اصلا نمی رسیدی.

خدا خیلی دوستت داره که قرارت با دوستت به هم خورد. چون شاید می خواست حرفای اشتباهی بهت بزنه و ناراحتت کنه و الان پشیمون شده...

می بینی؟... می تونی با عوض کردن نگاهت همه چی رو مثبت کنی... به آرزوهات برسی و نگران نباشی. آروم بشی. وقتی دلمون گرفته، یا از چیزی ناراحتیم یا می ترسیم. یا غصه گذشته یا ترس از آینده... وقتی همه چی رو از خدا بدونیم، وقتی مطمئن باشیم خدا دوستمون داره و مواظبمون هست... کارهامون رو به سمت اون جهت می دیم و اون وقته که همه چی سر و سامون می گیره...
توکلت الی الله..

[*ساره*]

اقا این اخریشه دیگه جو این جا رو خراب نمیکنم

[کانی]

من باور دارم ...
که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى
این که آن*ها همدیگر را دوست ندارند نیست.
و دعوا نکردن دو نفر با هم نیز به معنى این که
آن*ها همدیگر را دوست دارند نمى*باشد.

من باور دارم ...
که هر چقدر دوستمان خوب و صمیمى
باشد هر از گاهى باعث ناراحتى ما
خواهد شد و ما باید بدین خاطر او را
ببخشیم.

من باور دارم ...
که دوستى واقعى به رشد خود ادامه خواهد
داد حتى در دورترین فاصله*ها. عشق واقعى
نیز همین طور است.

من باور دارم ...
که ما مى*توانیم در یک لحظه کارى کنیم که
براى تمام عمر قلب ما را به درد آورد.

من باور دارم ...
که زمان زیادى طول مى*کشد تا من همان آدم
بشوم که مى*خواهم.

من باور دارم ...
که همیشه باید کسانى که صمیمانه
دوستشان دارم را با کلمات و عبارات زیبا و
دوستانه ترک گویم زیرا ممکن است آخرین
بارى باشد که آن*ها را مى*بینم.

من باور دارم ...
که ما مسئول کارهایى هستیم که انجام
مى*دهیم، صرفنظر از این که چه احساسى
داشته باشیم.

من باور دارم ...
که اگر من نگرش و طرز فکرم را کنترل
نکنم،او مرا تحت کنترل خود درخواهد
آورد.

من باور دارم...
که قهرمان کسى است که کارى که باید
انجام گیرد را در زمانى که باید انجام گیرد،
انجام مى*دهد، صرفنظر از پیامدهاى آن.

من باور دارم ...
که گاهى کسانى که انتظار داریم در مواقع
پریشانى و درماندگى به ما ضربه بزنند، به
کمک ما مى*آیند و ما را نجات مى*دهند.

من باور دارم ...
که گاهى هنگامى که عصبانى هستم
حق دارم که عصبانى باشم امّا این به
من این حق را نمى*دهد که ظالم و بیرحم
باشم.

من باور دارم ...
که بلوغ بیشتر به انواع تجربیاتى که داشته*ایم
و آنچه از آن*ها آموخته*ایم بستگى دارد تا به
این که چند بار جشن تولد گرفته*ایم.

من باور دارم ...
که همیشه کافى نیست که توسط دیگران
بخشیده شویم، گاهى باید یاد بگیریم که
خودمان هم خودمان را ببخشیم.

من باور دارم ...
که صرفنظر از این که چقدر دلمان شکسته
باشد دنیا به خاطر غم و غصه ما از حرکت باز
نخواهد ایستاد.

من باور دارم ...
که زمینه*ها و شرایط خانوادگى و اجتماعى
برآنچه که هستم تاثیرگذار بوده*اند امّا من
خودم مسئول آنچه که خواهم شد هستم.

من باور دارم ...
که نباید خیلى براى کشف یک راز کند و کاو
کنم، زیرا ممکن است براى همیشه زندگى
مرا تغییر دهد.

من باور دارم ...
که دو نفر ممکن است دقیقاً به یک چیز نگاه
کنند و دو چیز کاملاً متفاوت را ببینند.

من باور دارم ...
که زندگى ما ممکن است ظرف تنها چند
ساعت توسط کسانى که حتى آن*ها را
نمى*شناسیم تغییر یابد.

من باور دارم ...
که گواهى*نامه*ها و تقدیرنامه*هایى که بر روى
دیوار نصب شده*اند براى ما احترام و منزلت به
ارمغان نخواهند آورد.

من باور دارم ...
که کسانى که بیشتر از همه دوستشان دارم
خیلى زود از دستم گرفته خواهند شد.

من باور دارم ...
«شادترین مردم لزوماً کسى که بهترین چیزها
را دارد نیست
بلکه کسى است که از چیزهایى که دارد
بهترین استفاده را مى*کند.»

نلسون ماندلا

[کانی]

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است.
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است.

[کانی]

راز بودن ، نیستنها نیست بلکه راز بودن ، همان من نبودن ها است.
از راز ما بودن ها سخن می گویم از این ما بودن که در وعده دیدار چنین پاییزی ، روزی به وقوع می پیوندد شادمانی در زیستن چنین است ، در شوق دیدار و در حسی آشنا از دور دستهائی که پردیس یزدان نام داشت .

آنجا که آشنائی ترا بدید ، راز سیب را به تو نشان بداد و هر دو از آن سیب که سیب عشق بود اندکی بر داشتیم که هر چقدر هم که از طعام عشق بر می داشتیم باز هم اندک بود و به تلافی این یافتن طعم عشق و اندیشه ما را به دیار هجری فرستادند تا بار دیگر عشق خود را بیازمائیم و بدانیم تا به چه حد در پی معشوق خواهیم دوید و به او وفادار خواهیم ماند و بعد در این دنیا به گریز از ناآشنایان پرداختیم تا به آشنای دور رسیدیم و حال در این ناآشنائی ها در این روزگار غریبه های آشنانما ناگهان او را می ببنی که طعم خوش سیب پردیس را به یادت می آورد طعمی آشنا از آن لبخندی که در میان شعله های سوزان چشمهایش بس شگفت زده ات می کرد حتی در پردیس که هر دم و هر نقطه اش پر از معجزه است و حالا باز دنیای دیگر است که با یافتن دوباره آن حس آشنا و وعده دیدار با آشنای پردیسیت رسیده ای .


در خزانی که وعده هجر نمی دهد وعده ما بودن ها را حس می کنم دوست دارم که به ما بودن ها برسم نمی دانم شاید بار دیگر سیب باغ پردیس را بچشم ، شاید از طعنه و تحقیر توانم اندکی رهائی یابم شاید از کلام شومی که مرتبا گویند این گونه باش و آن گونه نباش بگریزمو شاید هم محکمه های دیگری را شرمگین سازم .

امروز به خزان روزی می اندیشم به رو در روی نشستنها به میزهائی که فاصله را ناخواسته و با تلاش بسیار می کوشد که معنی کند ولی آنها را واژگون خواهیم کرد و چنین است که باز ترانه آن دیوانه هستی را بخاطر آورم که گفت :

بگذار عشقت به دوستی تبدیل شود بگذار عشقت عبادت تو شود اینها دو امکان و دو جنبه عشق هستند . اگر تو با کسی که به او عشق می ورزی دوستی کنی می توانی به افراد بسیاری عشق بورزی . آنگاه عشق تو گسترش می یابد دایره عشق تو بزرگ و بزرگ تر می شود و این یک جنبه عشق است و جنبه دیگر عشق این است که وقتی تو به اشخاص بسیاری عشق بورزی و بگذاری آنها نیز به تو عشق ورزند عشق تو از جنبه دیگر رشد می یابد و این جنبه دیگر عشق یعنی عبادت است……

عشق بی بهانه است
عشق اگر عشق باشد زمان مقوله ای بی معنی است
عشق با ندارد
عشق تا ندارد
عشق و ایمان و امید سه گوهر زیستن هستند .

بیائیم کلام و پیام و آواز را بنگریم حال اگر زیبا است دلنشین است باور کردنی است می توان به آن امید بست و ایمان را در آن جاری دانست و عشق را باور کرد و در آن غرق شد ، مهم کلامی از پیام عشق است و می گویم:

بی رنگ شو بیرنگ شو ،عاشق شو عاشق شو و چنین است که باز من را از یاد بردم که دانم این من چه نیستی است و این همره چه هستی دارد .

باشد که این پیام خزان روزی همره تو نیز باشد.

[*ساره*]

گفت استاد مبر درس از یاد

یاد باد آنچه به من گفت استاد

یاد باد آنکه مرا یاد آموخت

آدمی نان خورد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی

که مرا مادر من نادان زاد

پدرم نیز چو استادم دید

گشت از تربیت من آزاد

پس مرا منت از استاد بود

که به تعلیم من اُستاد اِستاد

هر چه دانست ، آموخت مرا

غیر یک اصل که ناگفته نهاد

قدر استاد نکو دانستن

حیف استاد به من یاد نداد

گر بمرده است روانش پر نور

ور بود زنده خدا یارش باد

[کانی]

از قــــدرت و زیبایی جوانیت لذت ببر و یادت باشه قدر قدرت و زیبایی جوانیت رو نمی فهمی تا وقتی رنگ ببازه ! اما باور کن ۲۰ سال دیگه وقتی به عکسات نگاه کنی متوجه میشی چه امکاناتی در برابرت قرار داشته و چقدر ظاهر دل انگیزی داشتی !


اینو الان متوجه نیستی !

تواونقدر که فکر می کنی چاق نیستی !!

دل نگران آینده نباش ، نگران نگرانیهای اونایی باش که به فکر مشکلاتی هستند که حل کردنش برای تو مثل آب خوردنه !

مشکلات واقعی زندگیت چیزایی هستند که هرگز به خاطر نگرانت خطور نمیکنه ! مثل مشکلاتی که در یه ساعت معمولی در یه روز معمولی هفته تو رو به خودت میپیچونه !

هر روز حداقل دست به کاری بزن که ازش میترسی .... آواز بخون ....

با احساسات دل مردم با بی احتیاطی برخورد نکن ! و با کسانی که با تو اینطور برخورد میکنن کنار نیا !

راحت باش ...

وقتت رو با حسادت تلف نکن ! گاهی انسان پیشه و گاهی عقب تر از دیگرانه ، این یک قاعده ست و در انتهای راه به خودت ایمان داشته باش . تعریف هایی که ازت میشه به خاطر بسپار و اهانت ها رو فراموش کن و اگه در این مورد موفق شدی به منم یاد بده !

محبت و دلدادگی ها رو حفظ کن و عملکرد حساب بانکیت رو بریز دور !!!!

سعی کن اگه نمی دونی با زندگیت چی کار کنی احساس گناه به خودت راه نده ، خیلی ها رو میشناختم که در ۲۲ سالگی هنوز نمی دونستند و خیلی ها رو میشناسم که ۴۰ سال دارن و هنوز نمی دونن ! ولی تلاش کن ، زیاد مشورت کن !

با زیر دستات مهربان باش روزی دلت براشون تنگ میشه ...

شاید ازدواج کنی شایدم نکنی ، شاید بچه دار شی شایدم نشی ... شاید درهفتاد و پنجمین سالگرد ازدواجت بلند شی و برقصی ! به هر حال هر کاری می کنی زیاد به خودت غره نشو ! زیادی هم خودت رو سرزنش نکن .

انتخابای تو در زندگیت مثل دیگران فقط رو شانس و فرصته ...

از بدنت لذت ببر و هر طور میتونی ازش بهره بگیر ! از نظر دیگران درباره بدنت نترس ، جسم تو با ارزش ترین ابزاریه که در اختیار توست . به هر حال از خوندن مجلات زیبایی پرهیز کن چون باعث میشه حس کنی زشتی ...

پدر و مادرت رو بشناس ،

هرگز نمی دونی اونارو کی از دست میدی ... با خواهر و برادرات مهربان باش ، اونا بهترین رابط تو با گذشته هستن و به احتمال فراوان در آینده نیز همراه تو خواهند بود .اینو درک کن که دوستات میان و میرن ولی معدودی رو که ارزش دارن نگه دار ....

سعی کن فواصل جغرافیایی و تفاوت دید و نگاه ها رو کم کنی چون هر چه از سنت بگذره بیشتر به کسانی که در جوانی میشناختی نیاز پیدا می کنی ...

میتونی تو نیویورک زندگی کنی ولی قبل از اینکه بهت فشار بیاد اونجا رو ترک کن . میتونی در شمال کالیفرنیا زندگی کنی اما قبل از اینکه زیاد بهت خوش بگذره اونجا رو هم ترک کن ... سفر کن ....

زیاد با موهات ور نرو ! و گرنه در ۴۰ سالگی ۸۵ ساله به نظر میای !

دقت کن به کی نصیحت می کنی اما همیشه در برابر نصیحت صبور باش ! پند به دیگران مانع از نابودی زندگی میشه اون رو جلا میده ، زشتی ها شو از بین میبره و باعث میشه بیش از ارزش واقعیش از اون لذت ببری

و به هر حال در تند باد حوادث مواظب خودت باش ...

[تیرمه]

خیلی خیلی خیلی دلم گرفته!!!!!شاید توچند سال گذشته به اندازه امروز ناراحتو غمگین نبودم،من همیشه آدمه سرزنده و شادیم،همه دوستام میگن،خوشبحالت ک هیچ غمی نداری!!!!جوکیم واسه خودمو،امکان نداره کسی کنارم باشه و غم تودلش باشه!!!!!ولی امروز انقد ناراحتو غمگینم ک حد و اندازه نداره!!!هیچوقت فکر نمیکردم اینجوری دلم بگیره!!!!!توروخدا بچه ها کمکم کنید!!!!!من دوسالو اندیه نامزد کردم،چ جفتمون دانشجو بودیم،قرار شد 3سالی نامزد باشیم تا آقای نامزد درسشو تموم کنه!!!!ترم پیش درسش تموم شد خداروشکر،دنباله کاره،ولی فعلا گیرش نیومده،باورتون نمیشه،توی کل این 2سالو اندی،یکبار خانوادش نگفتن،شما لباس چی میپوشین؟؟؟تفریح میرید یا نه؟؟؟؟!!!کجا همدیگرو میبینید؟؟؟؟اصلا نگفتن،پسر تو پول داری با نامزدت بری بیرون؟؟؟؟؟!!!!!خلاصه همش با بدبختی پول پس انداز میکردیمو دلمون خوش بود!!!!!راستش منم دیگه روم نمیشه از خانوادم پول بگیرم!!!چند وقت پیش قرار بود با پس اندازمون ،با چندتا از دوستامون بریم مسافرت،ولی زد و آقای نامزد جراحی لازم شد،باز خداروشکر ک سالمه،امروز دیگه بریده بودم،نمیدونم چراااااااااااااااا یهویی دیوونه شدمو هرچی از دهنم دراومد،بهش گفتم،گفتم دیگه خسته شدم،تا کی باید ی قرون دوهزار کنم،تا کی باید تحمل کنمو حرفی نزنم،تا کی من آبرو داری کنم!!!!بهش گفتم اونموقع ک خانوادت اومدن خواستگاری،گفتن ما برا پسرمون فلانو چنان میکنیمو شما نگران نباشید ک دانشجو هستو پول نداره،ما حمایتش میکنیم!!!!پس چی شد اونهمه ادعا ؟؟؟؟؟!!!!!بنده خدا هیچی نگفتو فقط اشک ریخته،ولی من واقعا احساس میکنم دیگه نمیکشم،خودش فوق العاده خوبو مهربونه،ولی خب منم آدمم،باب خانوادش نشد یبار ازش بپرسن تو کفشو لباستو از کجا و با کدوم پول میخری!!!!فکر کن برا پسرشون خرج نمیکنن،چه برسه برا عروسشون!!!!!!شما بگید من چقد دیگه باید تحمل کنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟؟؟؟؟