برای تجربه عشق باید به زمین می امدیم

[فاطمه ثنا]

((وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَكْتُم مَّا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاء ظُهُورِكُمْ: و همانا تنها نزد ما آمدید همانگونه که اولین بار آفریدیمتان و هرچه را که بارتان کرده بودیم پشت سر خود ترک کردید)) انعام، 94. وقتی در آن دنیا در مقابل خدا عرضه می شوی همه ی اموال، اولاد و القابی که در این دنیا خود خدا بارت کرده بود را پشت سرت ترک کرده ای و آنجا وقتی خدا وزنت می کند خودت را وزن می کند. تنها بحث سر این است که خودت (خود خودت) چقدر برای خدا می ارزی و آیا ارزش نگاه کردن¹، سلام کردن²، هم کلام شدن² و کمک کردن³ را داری یا نه.

((صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز *** بود که آن شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم

یکی از عقل می لافد یکی طامات می بافد *** بیا که این داوری ها را به پیش داور اندازیم)) حافظ

((صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت *** عشقش به روی دل در معنی فراز کرد)) حافظ

تجربه ی عشق در بهشت ممکن نبود. ما باید به زمین می آمدیم. زمینی که محنت بار است و آلوده ((به دریا زدن کار عشقِ فقط)).به یاد زمانی باش که همه ی این ماجراها تمام شود ((إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ))⁴ و بساط دادگاه قیامت را هم جمع کنند و همان طور دور و برت خلوت و خلوت تر شود: تو مانده ای و یار و ابدیت ... : کاری بجز عشق بازی نمانده. باید برای آن روزها به اندازه ی کافی محبت ذخیره کرد؛ محبتی که حاصل تقواست؛ همانگونه که حضرت یوسف در پایان داستانش در قرآن به خدا میگوید: ((أَنتَ وَلِیِّی فِی الدُّنُیَا وَالآخِرَةِ تَوَفَّنِی مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ : تنها تو دوست منی در دنیا و آخرت. جانم را مسلمان بگیر و مرا به جمع شایستگان ملحق کن)) یوسف، 101. باید خون گریه کرد ((وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى : و توشه برگیرید و همانا بهترین توشه تقواست)) بقره، 197.

بدان که تنها دوست همیشگی ات در دنیا و آخرت خداست. مجبوری رابطه ات را با او خوب و شیرین کنی نه فقط در ظاهر. باید او را زندگی کنی و او را نفس بکشی.

---------------------------------------------

1- ((سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِیمٍ)) یس، 58.

2- ((وَلاَ یُكَلِّمُهُمُ اللّهُ وَلاَ یَنظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ)) آل عمران، 77.

3- ((وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ)) حج، 40.

4- ((وَأَنذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ: و آنها را از روز حسرت هشدار بده. زمانی که کار تمام شود)) مریم، 39. وقتی می گوید هشدار بده از روز حسرت یعنی هشدارشان بده از حسرت بزرگ.