درد و دل

سلام این پست رو به تقلید از هدای عزیز گذاشتم
ام از کجاش بگم بیاین از اولش شروع کنیم از بچی چاق بودم مامانم تعریف می کنه که تو از بچگی یه دستت نون و اون یکی دستت اب بود
جوریکه مامانم میگه من خیلی عاشق نون بودم و ...
بابام میگفت:مامان بابای ما از ما میوه قایم می کردن ما از تو نون
گذشت و گذشت و من بزرگ و بزرگ تر شدم همیشه هم از یه چیز شاکی بودم که چرا سبزم چرا پوست من مثل پوست خواهرام یا مادرم سفید نیست بر حسب چیزی که مادرم گفته .قتی منو حامله بوده زیادی فلفل می خورده
هر چمد اون قدرا هم سیاه نیستم ولی دوست دارم پوستم سفید باشه مثل ماه
وقتی رمان تقلب رو خوندم تعجب کردم تعجب از احساسات دختری که از پوست سفیدش متنفر بود متنفر بود از اینکه پوستش سفید باشه و همیشه پودر های تیره به خودش می زد
هم من صورت گردی دارم و لپ های خیلی بزرگ جوریکه از بچگی هر کی منو میدید یکی از لپامو می کشید خب از بچگی از خرید بدم میومد بدم میومد از خرید بخصوص شلوار این که برم و شلوار اندازم نشه و اخرش مادرم یه عالمه سرم غر بزنه فکر کنم کلاس چهارم یا پنجم بودم که مادرم منو پیش یه دکتر تغذیه برد ولی من همونو رها کردم برام مهم نبود هیچی مهم نبود
اما امسال که رفتم مدرسه جدید خیلی متلک از زبون دوستام شنیدم ولی بازم می خندیدم می خندیدم و عین خیالم هم نبود به نحوی تو خودم می ریختم بدم میومد وقتی می خواستیم وسط بازی کنیم دوستم می گفت مبینا بیاد و جلومون وایسه و یا وقتی دعوا می کردیم بخوان از این نقطه ضعفم استفاده کنن
همین یه ماه پیش رفتم دکتر تغذیه دکترم گفت که ادم چاق ارزش نداره ادم حتی دکتر هم باشه چاق باشه ارزش نداره من حتی یه بیمار دارم که دکتره
بازم همون حرف های تکراری که مادرم می زد رو شنیدم یکم که گذشت صدای بابام بلند شد که چرا من اینقد چاقم وقتی از مانتو فروشی می گذشتیم می گفت:نگاه نکنید اخه دختر ما که نمی تونه از این لباسا بپوشه و من ناراحت میشدم و ناراحت تر مادرم می گفت هر وقت یه دختر لاغر رو میبینم دلم میگیره که چرا دختر من انقد چاقه
و یه عالمه حرف دیگه حتی وقتی که مادرم می گفت اخرین ارزوی من اینه که تو لاغر شی دوست دارم قبل از اینکه بمیرم این ارزو رو برام براورده کنی
و حالا با وجود تایپ کردن این حقایق باز هم من احساسی ندارم و باز هم از روش می گذرم خیلی ساده مثل همیشه

تو خونمون خواهرام ورزش می کنن غذا کم می خورن تا مثل مبینا چاق نباشن میبینین تروخدا:178:

سلام مبینا جون ؛ شما هم مشکلت مثه هدا جونه ؛ دقیقا هم مشکلیه که زمانی که من همسنای شماها بودم داشتم ؛
دقیقا میتونم حس کنم توی چه حس و حالی هستین به خاطر اضافه وزن از خودتون ناراحتین ؛ من اون زمان خیلی احساسی به این موضوع نگاه میکردم چند روز رژیم سریع میگرفتم و میشکستم ، از حرفا و نگاهای دیگران خیلی اذیت میشدم و باور نداشتم میتونم مثه بقیه هم سن و سالام لاغر باشم ؛
ازت میخوام سعی کنی منطقی در مورد قضیه فکر کنی و سعی نکنی خودتو به بیخیالی بزنی چون چیزی نیست که فراموش بشه و هر وقت میری بیرون و در مقابل مردم قرار میگیری خواه ناخواه یه احساس بدی از ظاهرت باهاته ؛ من همیشه سر خرید کردن مانتو و شلوار خیلی با مامانم کلنجار داشتم خیلی بدخلقی میکردم ، همش هم واسه احساس بدی بود که به خودم داشتم ؛
با خودت و خانوادت صادق و روراست باش و بگو دیگه نمیخوای پرخوری کنی و هر وقت دیدن پرخوری میکنی بهت تذکر بدن ؛ باید به موضوع اضافه وزن اهمیت بدی و بدونی کنترلش اصلا سخت نیست ، خوبه از دکتر تغذیه هم کمک بگیری به شرطی که باهاش صادق باشی و به حرفش گوش کنی نه که راه خودتو بری ( کاری که من میکردم و نتیجه ای نمیگرفتم ) ؛
یه موضوع دیگه اینکه یه دلیل واسه پرخوری خستگی و یکنواختیه زندگیه خصوصا توی سن نوجوونی ؛ همش برو مدرسه ، برگرد تکالیفت رو انجام بده ، بخور و بخواب و فردا همینطور ؛ سعی کن زندگیت رو متنوع کنی اون موقع پرخوری رو هم بهتر کنترل میکنی ؛ من اگه توی سن تو بودم یه ساز موسیقی رو حتما دنبال میکردم و پیگیر کلاس میرفتم ، همین کار روحیه ت رو بهتر میکنه ؛ اگه بتونی یه ورزش رو پیگیر ادامه بدی که واسه هیکل و حتی رشد قدت هم خیلی خوبه ؛
خلاصه عزیزم مثه من نباش ، به خودت مطمین باش این افکار منفی رو بریز دور ، حرفای مامان و بابات فقط واسه اینه که تکونی بهت بدن ، در حقیقت دلشون میسوزه ؛ منم همیشه این حرفا رو که میشنیدم جبهه میگرفتم ولی الان که بالاخره تونستم از چاقی خلاص شم ، میبینم که چقدر خوشحال هستن و چقدر حمایتم میکنن .

سلام مبینا جون:balloons:
. سن 13 سالگی اوج چاقی من بود.اما چون اون موقع ها دختر فوق العاده مذهبی بودم همش لباس های گشاد میپوشیدم و خودم رو زیر چادر قایم میکردم!!! :7165:کلا چون از لحاظ معنوی خیلی قوی بودم ناراحتی داشتم اما احساس پوچی نمیکردم. خلاصه خیلی به فکر لاغر شدن نبودم تا این که رفتم دبیرستان عزمم رو جذم کردم به شکل ناشیانه ای! لاغر شدم. :4fvgdaq_th:یعنی یه جورایی نوجوونیمون مثل هم بوده. توصیه من به عنوان کسی که تجربه داشتم توی سن 14 سالگی رژیم سخت گرفتم و خیلی آسیب دیدم اینه که توی این سن به هیچ عنواننننننن خودت رو درگیر رژیم های عجیب غریب و غیر اصولی نکنی. حتما زیر نظر یک پزشک خوب باش. این که میگم خوب از همه لحاظ از جمله شعور!!!!!!! این آقا یا خانوم دکتری که شما گفتی میگه آدم چاق ارزش نداره باید بگم سطح شعورش به اندازه تحصیلاتش رشد نکرده! درسته تو جامعه به آدم چاق به چشم دیگه ای نگاه میکنن اما یه پزشک تغذیه اولین وظیفه انسانیش اینه که بیمارش براش ارزش داشته باشه و ارزشش رو بهش یاداوری کنه. ایشون پزشک تغذیه هستن اما هنوز نمیدونن چاقی یه بیماریه نه یک صفت!!! مثل این که پزشک وقتی داره یه زخم عفونی رو معاینه میکنه اخ و اه کنه و بگه تو بی ارزشی که همچین زخم منزجر کننده ای داری!!!!! وای چه قد دلم پر بود از این دکتره!!
من پیشنهاد میکنم چون توی سن رشدی بیش تر با ورزش وزن کم کنی تا رژیم هم چنین روش پل مکنا رو هم بهت توصیه میکنم اینم لینکش:
http://www.forum.zibatan.ir/%D8%A7%D...BE%DB%8C-4814/

سلام مبینا خوبی؟!!
نمیگم مشکله بزرگی نیست چون مشکل خودمم هست..!
منم با حرفای پرچمی موافقم!

باتوجه به سنت لازم نیست از الان اونقدر رژیم سخت بگیری!!!ورزش کن و تغذیه ت و کنترل کن برنج وروغن واینجور چیزارو بیار پایین سعی کن مسیر تا مدرسه روپیاده بری و برگردی میتونی ورزنت و بیاری پایین
موفق باشی

مبینا جون میگی بی خیال این حرفایی ولی من میگم نیستی ! چون اگه بودی یه صفحه درد و دل نمینوشتی!!
مبینا منم خیلی جاها از زندگی خودمو زدم به بی خیالی ولی باز دیدم یه جاهایی خیلی داره روم فشار میاد.بی خیالی چاره ی کار نیس!!
لطفا به فکر خودت ،زندگیت و سلامتیت و زیباییت و آرزوهای پدر و مادرت ک به راحتی به اراده تو برآورده میشه باش.
موفق باشی دوست خوبم.