چشمان خسته از آرامش کودکان بهشتی در جستجوی سعادت اند. و من چه سعادتمندم از داشتن چشمانت. و من چه عاشقم. لبریز از عشق ناب. عشق تازه. دنیا دنیا زیبایی است در سیاهی مرطوب چشمانت وقتی نگاهم می کنی و می گریی. و من چه می توانم بنامم لحظه خاص سرشار از احساس تو را وقتی نگاهم می کنی و می خندی. اگر بخواهم حس نوشتن بیابم، باید بروم کنار چشمان عاشقت بایستم و به آنها خیره شوم. آنها که وقتی نگاهم می کنند، می شوند هر کدام یک دریا رنگ آبی. یک آسمان ستاره. یک من عاشق.

لبریز از عشق ناب، هادی صفری، 13/1/83

The eyes tired of calmness of heaven kids search for happiness. And so happy I am for having your eyes. And so lover I am, full of fresh love. And what can I name the special moment full of your feeling when you look at me and laugh. If I want to find feeling of writing, I should go behind your lover eyes and stare at them. Those, when look at me, they become blue as huge as sea each of them. a sky of stars. As much as me, lover.

 Full of fresh love, Hadi Safaree, 1 /4/2004 www.sababoy.blogfa.com

باران وقتی بارید، پاییز قدم های پایانی تابستان را بدرقه کرد و در بازگشت، من بودم که به پیشباز طراوت باران رفتم. دانه دانه از تازگی اش سیراب شدم و از وجود تازه ای دگر که از خود من بود، خداوند را شاکر شدم. حقیقت جاودانه من پا به عرصه زندگی من گذاشت و من هم در زندگی اش چو نم نم باران قدم نهادم. گرچه باران طراوتی دگر است، اما سعی من در این است که آن طراوت را بیاموزم و خود شوم بارانی دیگر، آبیِ دیگر.

                                                                                          آبی ِ دیگر، هادی صفری، 5/7/82

Rain, when it came, fall had come after the last steps of summer and when getting back, it was me that had gone towards the freshness of rain. One by one, I was full of its freshness and thankful of God for another fresh. My ever lasting real stepped in world of my life and I also rained like the drops of rain in her life. Even though rain is other, but I try to learn its freshness and I become another rain myself. Another blue.

 Another blue, Hadi Safaree, 27/9/2003 www.sababoy.tk 

صدای سخن عشق را در تپش لحظه به لحظه دلت می شنوم و سرود طراوت بهار را زمزمه می کنم. می خواهم اگر بشود روزنه ای شوم به آبی آسمان دلت، از اینجا که تاریکی می بینم. و بروم پای درد دل مهتاب و چند کلمه دوستی بیاموزم. مگر می شود به ندای عرفای عشق پاسخ نداد و نرفت آنجا که نیمه دیگر سیب سرخ زندگی بر خوان نعمت بی دریغش پیشکش شده است. دستانم را بگشا و طلوع آفتاب دوستی و عشق را ببین. و ببین نگاه مرا که از طراوت نگاه تو لبریز است.

                                                                            آبی آسمان دلت، هادی صفری، 19/5/82

I hear the voice of love in repeated beating of your heart and murmur the song of spring freshness. If possible, I want to be an aperture to the blue sky of your heart from here darkness. And I want to go to listen to moonlight grievance and learn some words of friendship. I can't help responding the gnostic voice of love and going where the other half of red apple of life is donated on numerous kindness cloths. Open my hands and watch the sunrise of friendship and love and see my face which is full of freshness of your face.

      Blue sky of your heart, Hadi Safaree, 10/8/2003  www.sababoy.blogfa.com  

 قدمهای تو درطراوت برگان زرد گذرگاهی که با خلوص تو به طهارت رسیده بود، مرا به سمت خاطره ای سوق داد که من بودم و خدایم. خدایی که مرا به طبیعت سپرده بود، خدای من بود و تویی که اکنون می روی با قدمهایت آنان را که ناباورانه می گذرند و بیاد نمی آورند خدایشان را از وجود آسمان آبی و بهاری آگاه می سازی. صبح سپید امروز در عرفان شعله فانوس تو آغاز شد. پرنده ای آواز آغاز بهار خواند و من از شعر حافظ دگرباره صبح را زنده شدم: ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار  ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار

                                                                               خاک ره یار، هادی صفری، 27/4/82

Your steps led me to the reminiscent where I was there and my God, in freshness of the yellow leaves of the way which was washed with your sincerity. God who left me in the nature was my God and yours who go now and notice with your steps the people who pass unbelievably and don't remember their God, from existence of blue sky and spring. Morning started white, today in red gnostic of your lantern flame. A bird sung starting of spring and I was freshened from Hafez poem in the morning: Hey Saba! Bring me perfume of clod of the friend passage - Take out my heart sorrow and have news of my sweetheart

                           Clod of the friend passage, Hadi Safaree, 18/7/2003  www.sababoy.blogfa.com

دیدگانم در شبهای پر از سکوت و ستاره، آنجا که کودکان ثانیه ها را می شمارند و لحظه به لحظه کوچه را زمزمه می کنند، بارانی می شود و کوچه را می بارد. نمی دانم چگونه می توانم دگرباره آغاز کنم سرودن بهاری ترین لبخند تو را و تو را به یادگار تصویر کنم در قاب عکس گوشه تاقچه دلم. دیدگانم در لحظه به لحظه کوچه پس کوچه های این دیار بارانی می شود و خسته ترین گام های پدر بزرگ منتظر باران را سلام می کند. بر تو ای بارانی سلام. بر تو ای خاکستری جامه به تن. ای صورتی از مهربانی دیدن و شتابان در امتداد صبا گذر کنان، خدا را زمزمه کنان، رو به سوی افق قرمز خورشید، مرا، نگاه بارانی مرا دعا کنان، می روی و شبهای پر از سکوت و ستاره مرا به کودکان منتظر نان هدیه می کنی.

                                                                    سکوت و ستاره، هادی صفری، 24/4/82

My eyes will be rainy and rain the alley, in the nights full of silence and stars, where the children count the seconds and murmur the way moment by moment. I don't know how I can start again singing your most vernally smile and paint you as souvenir in frame of picture in corner of my hearts shell. My eyes will be rainy in alleys of the field moment by moment and say hello to the tiredest foot of Grand father, waiting for rain. Say hi to you, rainy. You, wearing gray cloth. You, face of kindness. Passing fast the way through north cool wind, murmuring God, blessing my rainy eyes, towards the red horizon of sun, you go and give the children waiting for food, my nights full of silence and stars.  

                                               Silence and star, Hadi Safaree, 2002/7/15 www.sababoy.blogfa.com

ارغوانی دستان تو را آنجا که مهربانی از آسمان می بارد هدیه می گیرم، در روز میلاد من. هر شب را تا به صبح در خاکستری کردار خود غوطه ور می شوم و گمان می کنم که هنوز تو را دوست می دارم. مگر می شود خاکستر بود و سفید نوشت. مگر می شود قطره بود و دریایی فکر کرد. کجاست کودکانه اندیشه من همیشه تو را در دل خواندن و هر لحظه با تو بودن را زمزمه کردن. مرا دریاب ای همه آسمان آبی. از خاکستر وجود من بگذر و بگستر بر پهنه ارغوانی دستان خود تا شاید اگر باران بارید، من نیز جزئی از دریای رحمت تو شوم.

                                                             خاکستر وجود من، هادی صفری، 21/4/82

I'm dedicated the purple of your hand where the sky is raining kindness when my birthday. I'm plunged in the gray of my acts night till morning and I think I still love you. Is it possible to write white when I'm ashes? And think like sea when I'm a drop. Where is my babyish thought always telling out my grievances and murmuring each moment of being with you? Pay attention to me. You blue all the sky. Pass from the ashes of my existence and poor on purple area of your hand. Till maybe if it was rainy, I'd become a piece of your sky mercy.   

 Ashes of my existence, Hadi safaree, 2002/7/12 www.sababoy.blogfa.com